27 de mar. de 2010

UN TROVADOR NOS VISITA

Onte 26 de marzo, o alumnado de 3º e 4º da ESO e algúns profes, tivemos a sorte de ver, oir, sentir, rir... e pasar uns dos momentos máis intensos deste curso como remate das nosas aulas neste trimestre. Organizado pola Biblioteca do IES Otero Pedrayo e no Salón de actos da Biblioteca Pública Miguel González Garcés, que amablemente nos cedeu o seu espazo para este acto, puidemos disfrutar das trovas, cantos, poemas e cuitas dun xograr/trovador moi especial. Con el fomos de viaxe pola lingua, a literatura, a música, a pintura e a historia desde a Idade Media ata Barroco; e aí quedamos xa que o tempo non deu para máis... No próximo curso esperamos contar de novo coa arte dun xenial artista e dunha persoa moi sinxela e xenerosa. Grazas por todo Crispín e ata a próxima.

23 de mar. de 2010

USHA de María Reimondez


Usha é o libro que limos no mes de marzo. Seleccionamos materiais para poder facer algunhas actividades sobre esta lectura. Comentamos as características da cultura hindú, que aparecen no libro. Falamos de xeografía, das linguas que hoxe en día se falan na India e da relixión hindú. Tratamos sobre a situación da muller na India, así como do traballo das ONG que levan a cabo diversos proxectos de colaboración naquel país, unha delas creada por María Reimóndez, Implicadas no desenvolvemento
Falamos tamén doutras posibles novelas que tratan sobre o mesmo tema. E finalmente vimos a película Slumdog millionaire, que trata tamén sobre a vida diaria dos nenos dos slums de Bombay.

21 de mar. de 2010

21 de MARZO, DÍA DA POESÍA

Queremos celebrar hoxe 21 de marzo o Día da poesía, tan necesaria nestes tempos. . Porque pensamos que a poesía segue sendo necesaria coma a auga ou o aire que respiramos, defendemos a poesía que fala por nós e que defende a xustiza no mundo. Por iso seguimos pensando con Gabriel Celaya que:

LA POESÍA ES UN ARMA CARGADA DE FUTURO

Cuando ya nada se espera personalmente exaltante,
mas se palpita y se sigue más acá de la conciencia,
fieramente existiendo, ciegamente afirmado,
como un pulso que golpea las tinieblas,

cuando se miran de frente
los vertiginosos ojos claros de la muerte,
se dicen las verdades:
las bárbaras, terribles, amorosas crueldades.

Se dicen los poemas
que ensanchan los pulmones de cuantos, asfixiados,
piden ser, piden ritmo,
piden ley para aquello que sienten excesivo.

Con la velocidad del instinto,
con el rayo del prodigio,
como mágica evidencia, lo real se nos convierte
en lo idéntico a sí mismo.

Poesía para el pobre, poesía necesaria
como el pan de cada día,
como el aire que exigimos trece veces por minuto,
para ser y en tanto somos dar un sí que glorifica.

Porque vivimos a golpes, porque apenas si nos dejan
decir que somos quien somos,
nuestros cantares no pueden ser sin pecado un adorno.
Estamos tocando el fondo.

Maldigo la poesía concebida como un lujo
cultural por los neutrales
que, lavándose las manos, se desentienden y evaden.
Maldigo la poesía de quien no toma partido hasta mancharse.

Hago mías las faltas. Siento en mí a cuantos sufren
y canto respirando.
Canto, y canto, y cantando más allá de mis penas
personales, me ensancho.

Quisiera daros vida, provocar nuevos actos,
y calculo por eso con técnica qué puedo.
Me siento un ingeniero del verso y un obrero
que trabaja con otros a España en sus aceros.

Tal es mi poesía: poesía-herramienta
a la vez que latido de lo unánime y ciego.
Tal es, arma cargada de futuro expansivo
con que te apunto al pecho.

No es una poesía gota a gota pensada.
No es un bello producto. No es un fruto perfecto.
Es algo como el aire que todos respiramos
y es el canto que espacia cuanto dentro llevamos.

Son palabras que todos repetimos sintiendo
como nuestras, y vuelan. Son más que lo mentado.
Son lo más necesario: lo que no tiene nombre.
Son gritos en el cielo, y en la tierra son actos. (Gabriel Celaya)

Merece a pena,unha e outra vez, ler e escoitar a un tempo na voz de Paco Ibáñez este estupendo e máis que nunca necesario poema: