O martes 5 de decembro entregamos os PREMIOS do Concurso "Dillo a quien maltrata".
Aquí vos presentamos ao alumnado premiado, mostrando os seus diplomas e agasallos. Grazas a todas e todas e todos os que participáchedes por axudarnos a rexeitar unha vez máis a Violencia contra as mulleres e facer oir cada vez máis a vosa voz nunha denuncia cada vez mais necesaria...
Hoxe, 28 de novembro, volvimos a recibir ao escritor Joan Manuel Gisbert con quen falamos das historias que viven nos seus libros e tamén da súa escritura. O alumnado de 2° de ESO disfrutou da palabra e da maxia da lectura...
Desde as aulas de IES Otero Pedrayo escribimos cartas denunciando a violencia contra as mulleres. Despois fomos lendo os nosos textos polas aulas de diferentes cursos... Algunhas destas cartas foron expostas nos corredores do instituto...
A cousa máis difícil do mundo -di Ciorán- é falar dun mesmo sen
exasperar aos demais. Unha confesión só se atura se o autor se disfraza
de pobre diaño, e velaí o punto de partida, un pobre diaño que nace un
vinte e dous de agosto do ano 1964, nunha explosión de carne e grandes
esperanzas (¡Un animal! ¡Nunca tal se vira! ¡Só pola dor que me fixeches
pasar, todos os días era de seu facéresme reverencias! Mamá non
desaproveita a oportunidade para me botar na cara esa indecisión miña de
non querer saír. Gusta de actualizar a dor deses dous días intensos de
agosto, baixo unha atmosfera tráxica e calorosa, cando un fórceps e o
seu empuxe arreminado me guindaron ao mundo para bater, con algo máis de
cinco quilogramos, a marca de peso do hospital Santa Cristina. ¡Aquilo
foi cousa de nunca acabar! Calculo a súa dor e xustifico tanto
sufrimento coa sona de bebé bonachón que eu despois tería - parece ser
que me pasaba as horas a durmir con tal abandono que non renunciaba a
esta letarxia nin tan sequera para comer. Nada máis cortárenche a vida,
unha enfermeira lavoute e percorreu os corredores do hospital erguendo
semellante bóla de carne como se carrase nas súas mans coa proba
palpable dun milagre. Papá sorrí, vaidoso, cólleme coas súas mans de
ferro e, logo de comprobar o peso, concentra todo o seu entusiasmo nunha
frase que, cos anos, virará lendaria na familia: ¡Naceume un fillo
mozo![1]).
Os dous primeiros anos paseinos no cárcere de Xinzo porque o meu pai
era o garda municipal ao que lle encargaran o depósito de presos. Dese
tempo, aínda que pareza incrible, gardo unha lembranza que debeu de
acontecer ao pouco de eu botar andar (Cunha máxica facultade e un
incrible asombro de detalles, invoco non só o rostro alegre desas
cabezas grandiosas senón tamén a imaxe espazada do cuarto, a luz cansa
que entra por dúas fiestras, a pedra espida da parede e o renxido da
madeira inferíndolle unha voz misteriosa aos cabezudos do concello, eses
monstros que deixan impresa no encerado da miña memoria a súa alegría
xacente [2]). Con case tres anos mudámonos
para un territorio que, co tempo, viraría na miña patria esencial, onde
me criei até os quince anos: as Casas Baratas (Detéñome no punto máis
alto deste monte doméstico, familiar, onde a nosa imaxinación entrañaba
lobos e monstros inexistentes que caían de noite con mañas felinas, e
dende aquí busco o perfil da miña pequena patria: as Casas Baratas,
rodeadas agora por unha expansión urbanística que non é quen de borrar
esas dúas enormes pedras fitas que semellan ter esmaltado o ceo no azul
das súas baldosiñas. A construción aínda impón unha pegada de
modernidade sobre a chaira húmida, sempre sometida pola ollada
xeométrica das torres medievais, feridas na súa altiveza histórica por
estes edificios sociais, por estes dous bloques, cinco portais,
cincuenta vivendas, case douscentos veciños: todo un mundo. Aínda
semellan dous barcos de pedra varados nas beiras lendarias da lagoa de
Antela, coa súa proa ao sur e un vento de soidade na súa concepción
urbana [3]).
Polo medio hai unha chaira chea de lembranzas esvaídas nos internados
salesianos de Cambados, León e Ourense, onde só destaca a miña euforia
pola música e pola guitarra, a miña máis grande paixón (Ritchie
Blackmore, si, nada menos, o músico que eu aspiraba a ser e que se
convertera na miña vocación máis devota e, asemade, máis frustrada,
porque eu non me conformaba con ser simplemente un famoso guitarrista de
rock senón que o meu soño tiña miras de rozar a arte deste artista de
Londres. Nunca devecín por algo con semellante paixón, e non minto se
digo que hoxe o Nobel de literatura non tería para min tanta valencia
como ter acadado, daquela, o dominio deste músico, que facía que a
guitarra nas súas mans fose, ademais dun instrumento musical, unha
expresión poética. E se ben o intentei cunha teima conmovedora naquela
vella guitarra que tiña a ponte aberta e, polo tanto, as cordas
demasiado afastadas dos trastes -o que facía da pulsación un doloroso e
sanguento acto de encallamento-, apenas logrei un arremedo patético de
Child in Time ou Mistread. Pensei, de primeiras, que era cousa da
guitarra, mais cando tiven nas miñas mans unha eléctrica, imitación
Stratocaster, souben que non era cuestión de práctica nin de aprendizaxe
senón de talento, esa sorte de técnica e visión que se impón sobre o
destino e a vontade dalgunhas persoas[4]).
Cando abriron o instituto de Xinzo, nas vésperas de Tejero dar o seu
patético golpe, fundei con outros tres amigos o grupo de rock Sacho
(fundar é aquí unha palabra excesiva que conviría mudar por montar, se
me ateño ao aspecto físico que tiñan os nosos concertos, nos que
traballabamos a eito, antes, durante e despois dos mesmos. Non se me
esquece a ilusión coa que carretabamos até os topes aquel vello Land
Rover no que ían os bafles, a mesa de son e a marfallada de cables que
logo nos viamos negros para desenredar. As actuacións adoitaban ser en
discotecas -non queriamos facelo ao aire libre para non exhibir a
carencia de vatios do equipo- e o repertorio era do máis variado, e ía
dende cancións propias, en cuxas letras cecais xa se agachase a miña
vocación literaria, até versións de Santana, Scorpions, Police e, como
non podía ser doutro xeito, Deep Purple. Tamén incluíamos o Ayatola
de Siniestro Total, que causaba certo furor entre os nosos
incondicionais -na súa meirande parte familiares e amigos pouco
esixentes, con orella máis que ouvido- e que sempre a tocamos, agás o
día da nosa presentación en sociedade, porque a esa actuación acudiron,
amais das autoridades municipais, os nosos pais, e Roberto, o batería,
negouse en redondo diante do respecto espavorecido que lle tiña ao seu
pai. Lémbroo lívido, suorento, coas baquetas recollidas entre as pernas,
nunha actitude caprichosa, murmurando, entre a metralla dos aplausos
veciños, a súa negativa a estrear unha canción que lle faría rinchar os
dentes ao seu pai por mor da carga pornógrafa da letra.[5]).
Rematado COU e a Selectividade, fixen o que adoita facer moita xente
que non ten as cousas claras: Dereito. E aínda que os tres primeiros
anos non me foron mal, deixeino no quinto ano xusto cando coñecín á que
hoxe é a miña compañeira e principal culpable de que eu rematase por me
dedicar á escrita. Sendo funcionario do Estado e despois da Xunta dei en
me presentar a premios literarios e aí fun construíndo unha especie de
obradoiro solitario no que fun aprendendo que coas palabras son moitas
as cousas que se poden atrapar.
Evidentemente, son un gran amante da música (a carreira de artista de
rock abortouse o día no que a miña compañeira ficou durmida mentres lle
tocaba unha fermosa canción composta ex profeso para ela), da
literatura (Cunqueiro, Faulkner, Nabókov, Sándor Márai, Stefan Zweig,
Julien Gracq...) e do cine (Wim Wenders, Akira Kurosawa, Herzog, Fritz
Lang...).
Actualmente vivo en Boiro onde participo nun fermoso proxecto chamado
Barbantia, que intenta dinamizar culturalmente a comarca do Barbanza.
Polo demais, sigo a escribir, con paixón, na construción de castelos no
aire para que outros os habiten. [Xuño, 2007]
Estes días anda o pobo un pouco alborotado. Acórdaste dun rapaz que se chama Lorenzo e que andaba sempre na compaña dun can pequeniño de rabo zuro? Pois Lorenzo ten unha galiña azul con cinco plumas vermellas na á dereita.
Y unha galiña moi bonita e moi rara. Pon ovos de colores. Xa puxo dous marelos, un rosa e tres verdemar. Ademais non di cacaracá como as outras galiñas, senón que di cocorocó. E isto ten preocupadas as autoridades.
Tan preocupadas as ten que hai catro días chegoulle un oficio a Lorenzo pedíndolle que entregase a galiña polas boas. Lorenzo negouse, porque aínda que lle din que só é para que a vexa un veterinario, o certo é que, segundo dixo o señor Casimiro, o porteiro do Concello, a galiña vana matar.
O alcalde, Manolito Listón, dixo nunhas declaracións que fixo para a televisión e para os xornais, que non se podía tolerar a existencia dunha galiña azul, porque, segundo Manolito Listón, unha galiña azul que pon ovos de colores e que di cocorocó en vez de cacaracá no é unha galiña como é debido.
O caso é que o pobo anda todo alborotado e o pobre Lorenzo non levanta cabeza.
Antes paseaba todo contento coa súa galiña pola rúa, pero agora está na casa e algúns din que a galiña a ten disfrazada de branco para que non lla coñezan. Pero de certo, pouco se sabe.
Eu non sei que vai pasar, porque os veciños están de parte de Lorenzo e da galiña. Non teñas pena, que xa che contarei en que queda isto.
Lorenzo encárgame que che dea lembranzas del e da súa galiña azul...
...Sabes que se arranxou o asunto da galiña azul de Lorenzo?
Verás. O día aquel que che escribín contándoche todo, resulta que a iso das cinco da tarde chegaron os gardas a buscar a galiña azul, de parte de Manolito Listón. Ía moito sol e podía ser un día ben ledo se non fose pola pena que tiñamos todos.
A xente congregouse diante da casa de Lorenzo. Habería para aí máis de mil persoas. Eu tamén fun.
A que non adiviñas o que pasou? Pois o día anterior alguén discorreu que a mellor maneira de arranxar as cousas sería tinguir de azul todas as galiñas do lugar, pintándolles de vermello cinco plumas da á dereita e despois soltalas arredor da galiña azul de Lorenzo. como nós non temos galiñas na casa, eu fun mercar unha á feira de Allariz e tinguina de azul tamén.
Cando chegaron os gardas, atoparon tanta galiña igual que non sabían cal era a de Lorenzo.
Só houbo un pequeno despiste. Foi cousa de Leoncio, que se trabucou e apareceu cunha galiña pintada de vermello. Cando lla viron os gardas, queríanlla matar. Se o vises escapar coa súa galiña debaixo do brazo e berrando: "Para gustos fixéronse colores!".
Agora o Manolito Listón di que cando chova todo se vai arranxar, que as galiñas han perder o tinte e que entón, xa veremos... Pero polo de agora vai moita calor e temos o verán enteiro por diante.
De momento, Lorenzo anda amestrando a galiña para que, ao menos en público, aprenda a dicir cacaracá en vez de cocorocó.
Claro que a xente do lugar ten un contrasinal para coñecer a verdadeira galiña azul. Xa cho direi cando veñas.
Mañá voume de viaxe. Cando volva, seguireiche contando historias, que por aquí sempre hai algo que contar.
Pedro Feijoo, o autor de A memoria da choiva, leu para o alumnado de 2º un anaco da obra de Suso de Toro, concretamente un relato de Polaroid.
María Gómez Zamora, a profesora de Matemáticas de 1º, interrompeu a súa baixa para virnos ler un fragmento dunha obra que nos deixou a todos emocionados: A miña planta de laranxa lima de José Mauro de Vasconcelos
-----------------------------------------------------------------------------------------
Julia Franco, profesora de Lingua española e literatura, xa xubilada, veunos ler o comezo de Memorias dun neno labrego de Xosé Neira Vilas. Contounos que nun dos seus destinos, tivera a sorte de coincidir varias veces con Neira Vilas. O exemplar que traía estaba asinado polo autor.
Ademais, tamén nos leu un anaco de Cousas de Castelao.
